دانشنامه عمومی
طبق سرشماری سال ۲۰۰۱ این شهر ۱٬۸۰۸٬۸۶۳ نفر جمعیت داشته و ۱۰٬۵۴۱ کیلومتر مربع مساحت دارد. ارتفاع بیجاپور از سطح دریا ۷۷۰ متر است.
این شهر در سده دهم و یازده میلادی توسط چالوکیاس از سلسله کالیانی با نام ویجیاپورا ( شهر پیروزی ) تأسیس شد و پایتخت استان جنوبی پادشاهان هندوی یادَوا بود. در اواخر سده سیزدهم این شهر به تصرف فیروز شاه خلجی ( حک: ۶۸۹–۶۹۵ ق ) سلطان خلجی که در دهلی مستقر بود درآمد و زبان و فرهنگ ایرانی، به این خطّه وارد شد.
در سال ۱۳۴۷ م، منطقه توسط سلطان بهمنی از گلبرگه فتح شد. در این زمان شهر به عنوان ویجاپور یا بیجاپور شهرت داشت. تا آن زمان بیجاپور ناحیه مرزی دورافتاده و ناآرامی بود که پس از به حکومت رسیدن بهمنی ها ثبات بیشتری یافت.
در ۱۵۱۸ م بهمنیان منطقه خود را به پنج ناحیه اداری تقسیم کردند که یکی از آنها بیجاپور بود. در ۸۹۵ ق، یکی از غلامان پیشین این وزیر به نام یوسف عادل خان ـ که ادعا می شد فرزند سلطان مراد دوم عثمانی است ـ و بعدها با نام عادلشاه حکومت کرد، این شهر را مستقل کرد. در دوره محمد عادلشاه ( ۱۰۳۵–۱۰۶۶ ق ) بیجاپور و بسیاری از دژهای مهم آن به دست شیواجی، رهبر مَراتهه ها، افتاد. در ۱۰۹۷ ق، در ایام سلطنت اسکندر عادلشاه ( ۱۰۸۳–۱۰۹۷ ) ، آخرین پادشاه عادل شاهیان، اورنگ زیب ( حک: ۱۰۶۸–۱۱۱۸ ق ) آخرین امپراتور بزرگ گورکانی هند بیجاپور را تصرف کرد.
در ۱۱۰۰ ق، طاعون سختی در بیجاپور باعث مرگ ۰۰۰، ۱۵۰ تن شد. اورنگ زیب در اواخر سلطنت خود، کوچکترین پسرش، محمد کامبخش، را به حکومت بیجاپور گماشت. پس از مرگ اورنگ زیب در ۱۱۱۸ ق، کامبخش خود را پادشاه بیجاپور اعلام کرد. در ۱۱۳۰ ق، قحطی بزرگی رخ داد که شش سال طول کشید و باعث نابودی بسیاری از جمعیت شهر شد.
در ۱۱۳۷ ق/ ۱۷۲۴ م، بیجاپور به قلمرو حکمرانی نظام حیدرآباد پیوست شد، ولی در ۱۱۷۴ ق، در ازای شش میلیون روپیه، به مراتهه ها واگذار شد. با سرنگونی آخرین «پیشوا» در ۱۲۳۴ ق/ ۱۸۱۸ م، پس از سومین جنگ انگلیس و مراتهه ها بیجاپور به اشغال کمپانی هند شرقی درآمد که آن را به راجه ستارا سپرد و زمانی که او در ۱۲۶۶ ق/۱۸۴۸ م بدون باقی گذاشتن فرزند پسر درگذشت منطقه ستارا و شهر بیجاپور جزو قلمرو بریتانیا شد. چند خشکسالی سخت از ۱۲۳۴ ق تا ۱۲۸۳ ق، شهر را به روستایی با چندهزار سکنه تبدیل کرد.
