دشن

لغت نامه دهخدا

دشن. [ دَ ] ( اِ ) دستلاف ، که سودای اول اصناف باشد. ( برهان ) ( آنندراج ). معرب آن داشِن است. ( از منتهی الارب ).
دشن. [ دَ ] ( ع مص ) بخشیدن چیزی را. ( از منتهی الارب ). اعطا کردن. ( از اقرب الموارد ).