آسم

[ویکی فقه] نام و عنوان را اِسْم گویند و یکی از اقسام سه گانه کلمه (اسم، فعل و حرف ) در دستور زبان عربی می باشد.در احکام در باب های طهارت، نکاح، طلاق و یمین از آن سخن رفته است.
اسم لفظی است که بر چیزی که اسم بر او نهاده شده (مسمّی) دلالت کند مانند لفظ دیوار که بر معنای معروف دلالت دارد.عالمان صرف و نحو بیش از دو قسم دیگر کلمه به بررسی و تعریف اسم پرداخته اند.نخستین اشاره ای که به اسم شده، همان است که در روایت ابوالاسود ه م در قرن ق /م آمده است ه د، /۸۸. چند دهه پس از ابوالاسود، ابن ابی اسحاق د ۱۷ق /۳۵م و شاگردش عیسی بن عمر ۴۹ق /۶۶م با عنایت به «علت و قیاس »، اشاره خام منسوب به ابوالاسود را اندکی گسترش دادند.
[ویکی الکتاب] معنی أَثُمَّ: آیا بعد از
معنی أَصَمِّ: کر- ناشنوا
معنی عِصَمِ: عقد و ازدواجهای دائمی (عصم جمع عصمت است که به معنای عقد و ازدواج دائمی است، و بدین جهت آن را عصمت نامیدهاند که زن را حفظ و ناموسش را نگهداری میکند )
معنی بِسْمِ: به نامِ - با یاری جستن از اسمِ
معنی سُلَالَةٍ: اسم برای هر چیزی است که از چیزی کشیده و بیرون آورده شود -عصاره - چکیده
معنی مَنَامِهَا: خوابش (اسم زمان)
معنی مَعَادٍ: بازگشت گاه - محل بازگشتن - زمان بازگشتن (کلمه معاد اسم محل عود، یا اسم زمان عود است)
معنی هَلُمَّ: بیا ("هَلُمَّ" اسم فعلی است که معنای" بیا " میدهد، و چون اسم فعل است تثنیه و جمع ندارد )
معنی مَعْزِلٍ: کنار (کلمه معزل اسم مکان از عزل است )
معنی کُبَّاراً: بسیار بزرگ (کبّار اسم مبالغه از کبر است )
معنی زَّیْتُونَ: زیتون (اسم جنس جمعی است، و مفرد آن را زیتونه میگویند )
معنی دَاخِرُونَ: ذلیلان (اسم فاعل از مصدر دخور به معنی ذلت )
معنی مُّمَرَّدٌ: صاف شده ( اسم مفعول از تمرید به معنای صاف کردن است)
معنی مُنِیرِ: روشن کننده - روشنگر (اسم فاعل از أنارَ)
ریشه کلمه: 
سمو (۴۹۳ بار)وسم (۱۸۱ بار)
[ویکی فقه] اسم (ادبیات عرب). اسم یکی از اقسام سه گانه کلمه (اسم، فعل و حرف ) بوده و از اصطلاحات به کار رفته در علم منطق و ادبیات عرب می باشد.
اصطلاح اسم در علم منطق به معنای لفظ مفرد دارای معنای مستقل غیر مقترن به زمان است. اسم از اقسام لفظ مفرد تام است که بدون انضمام لفظ دیگر معنای مستقلی را می رساند و بر زمان دلالت ندارد. اسم در جمله هم می تواند محکومٌ علیه واقع شود و هم محکومٌ به، مانند: زید آمد و زید عالم است.بهمنیار در این باره می گوید: اسم، لفظ مفرد است که معنایی را نشان می دهد بدون اینکه زمان وجود آن معنا (از زمان های سه گانه) را نشان بدهد. 
کاربرد ادبیاتی اسم
اسم لفظی است که بر چیزی که اسم بر او نهاده شده (مسمّی) دلالت کند مانند لفظ دیوار که بر معنای معروف دلالت دارد. عالمان صرف و نحو بیش از دو قسم دیگر کلمه به بررسی و تعریف اسم پرداخته اند. نخستین اشاره ای که به اسم شده، همان است که در روایت ابوالاسود در قرن آمده است. چند دهه پس از ابوالاسود، ابن ابی اسحاق و شاگردش عیسی بن عمر با عنایت به «علت و قیاس »، اشاره خام منسوب به ابوالاسود را اندکی گسترش دادند.
[ویکی فقه] اسم (فقه). اسم به معنای نام و عنوان است و در علم فقه، در ابواب طهارت، نکاح، طلاق و یمین از از آن سخن به میان آمده است.
اسم لفظی است که بر چیزی که اسم بر او نهاده شده (مسمّی) دلالت کند مانند لفظ دیوار که بر معنای معروف دلالت دارد.
تأثیر اسم در احکام
تمام احکام بر اسم، یعنی عنوان موضوع حکم مترتّب می شوند و با زایل شدن اسم و عنوان، حکم نیز زایل می شود بنابراین سگ- که نجس است- اگر استحاله شده و تبدیل به نمک شود پاک می گردد، زیرا عنوان نمک از عناوین نجس نیست. 
تشخّص و تعیّن با اسم
اسم و عنوان هر چیزی موجب تعیّن و تشخّص آن می گردد، بنابراین در مواردی که تعیّن شرط است همچون زوجین در عقد ازدواج یا زوجه در طلاق، باید با اسم بردن یا اشاره یا توصیف، مشخص گردد.