دانشنامه اسلامی
نیت در ادای دین و همچنین ادای دین حال و یا مؤجل، که موعد آن رسیده، در صورت مطالبۀ طلبکار بر مدیون واجب است پرداخت حقوق دیگران و به عبارت دیگر تفریغ ذمه از دینی که به عهده آن آمده است از روشن ترین اصول عقلایی و مسلمات شرعی است،
حرمت عدم ادای دین
در صورتی که مدیون، با فرض تمکن از ادای دین امتناع ورزد،داین می تواند به حاکم مراجعه نماید. حاکم نیز مدیون را به پرداخت دین ملزم نموده و در صورت امتناع، به ولایت از جانب او اقدام می کند. آنچه ذکر شد مختص قرض نیست و تمام انواع دیون را در بر می گیرد؛ به هر حال تاخیر در بازپرداخت دین، با تمکن از ادای آن حرام می باشد.
