لغت نامه دهخدا اسطرلاب گر. [ اُ طُ گ َ] ( ص مرکب ) آنکه اسطرلاب سازد : کجا اسطرلابگر عاجز شود از جهت تنگ شدنشان. ( التفهیم بیرونی ).
