دانشنامه اسلامی
محمد علی، متخلص به «فایز» به سال 1250 هـ ق مطابق 1209 هـ ش در روستای کردوان دشتی از توابع بوشهر بدنیا آمد.
فایز شاعری خوش طبع وطبیعی سرای است که بی تکلّف شعر گفته ونه تنها شعر سروده بلکه شاعر بوده وملکه و خوی سرایش داشته است.
دو بیتیهای او حاکی از طبع روان و روان شاداب و ذهن وقّاد و ذوق سرشاری است که یادآور چکامه سرایان امّی عصر جاهلی چون طرفه عبدی وامرؤالقیس کندی است.
گاه در بکار بستن فنون ادبی چون استعاره و ایهام و جناس در مسیر نظامی گنجوی گام می نهد و بسا در حماسه سرائی به ابوالطیب متنبی و ابوالقاسم فردوسی پهلو می زند.
این شاعر ـ مانند هر شاعر غزل سرائی ـ در عالم خیال انگیزی و خیال پردازی از موهومات و مخیلات سخن گفته، وبه ویژه از «پری» بسیار یاد کرده است که برخی ناآگاهان این جولان فکری غزل مآبانه را امریواقعی پنداشته و داستانهائی در این زمینه بافته اند.
وی متوفی به سال 1330 هـ ق برابر 1298 هـ ش در گزدراز یکی از دهات منطقه بوشهراست. بخشی از سروده های پراکنده وی سال ها پس از درگذشتش جمع آوری وبه چاپ رسانیده اند.
