استاتیوس

لغت نامه دهخدا

استاتیوس. [ اِ ]( اِخ ) یکی از شعرای هازل و فکاهی روم قدیم. او در مائه دوم قبل از میلاد میزیست و قریب 40 مضحکه نوشته است. از اینهمه بجز بعض جملات چیزی بجا نمانده است.
استاتیوس. [ اِ ] ( اِخ ) اِستاس. یکی از مشاهیر شعرای باستانی روم. مولد او بسال 61 م. در شهر ناپل و وفات در سنه 96 بوده است و او در زمان حیات بسیار مشهور بود و صلات گرانبها از ممدوحین خود درمی یافت. چندین منظومه و قصائد و مدایح بسیار دارد. آثار وی شامل چند مجلد در دست است و بارها طبع و نشر شده است.

دانشنامه عمومی

پابلیوس، پاپینیون استاتیوس ( زاده ۴۵ میلادی در ناپل، درگذشته ۹۶ میلادی ) شاعر رومی در عصرِ سیمین ادبیات روم، دارنده دفترهای شعر چون تبائید و سیلوا و حماسه ناتمام آشیلید. او بیشتر به عنوان کاراکتر اثر نامی دانته یعنی کمدی الهی سرشناس، است.

دانشنامه آزاد فارسی

اِسْتاتیوس (ح ۴۵ـ۹۶م)(Statius)
شاعر رومی. برخی آثار او عبارت اند از سیلوای که حاوی اشعاری با مناسبت های خاص است؛ حماسۀ تِبای، که داستان فرزندان ادیپ است؛ و حماسۀ ناتمام آشیل. دانته و چاسر او را تحسین کرده اند.