لغت نامه دهخدا ابدح. [ اَ دَ ] ( ع ص ، اِ ) فضای فراخ. || مرد درازبالا. || ستور فراخ پهلو. || ابدح و دبیدح ؛ لاش ماش. حکی الاصمعی ان الحجاج قال لجبلة قل لفلان اکلت مال اﷲ بأبدح و دبیدح فقال له جبلة خواسته ایزد بخوردی بلاش ماش. ( میدانی ).
