آنابولیسم، که گاهی اوقات آن را به عنوان متابولیسم سازنده نیز می‌شناسیم، یکی از دو ستون اصلی متابولیسم در تمام موجودات زنده است. این فرایند، برخلاف کاتابولیسم که مولکول‌های پیچیده را تجزیه می‌کند، بر سنتز و ساخت ترکیبات آلی پیچیده از مولکول‌های ساده‌تر و با انرژی کمتر تمرکز دارد. در واقع، آنابولیسم را می‌توان به عنوان یک "کارخانه سازندگی در سطح سلولی در نظر گرفت که با استفاده از مصالح اولیه (مانند اسیدهای آمینه، نوکلئوتیدها، و مونوساکاریدها) و انرژی لازم، محصولات حیاتی و پیچیده‌ای همچون پروتئین‌ها، اسیدهای نوکلئیک (DNA و RNA)، کربوهیدرات‌های پیچیده (مانند گلیکوژن) و لیپیدها را تولید می‌کند. این فرایندها برای رشد، ترمیم بافت‌ها، ذخیره‌سازی انرژی و انجام سایر وظایف حیاتی سلولی ضروری هستند.
مکانیسم‌های کلیدی و نیازمندی‌های انرژی آنابولیسم
اجرای فرایندهای آنابولیک نیازمند ورودی مداوم انرژی است که عمدتاً از طریق تجزیه مولکول‌های پرانرژی مانند ATP (آدنوزین تری‌فسفات) تأمین می‌شود. این ATP خود حاصل فرایندهای کاتابولیکی است که انرژی ذخیره شده در مواد غذایی را آزاد میکنند. مولکول‌های ATP، مانند پول رایج انرژی سلول، انرژی شیمیایی لازم برای پیشبرد واکنش‌های سنتزی را فراهم میکنند. علاوه بر ATP، واکنش‌های آنابولیک اغلب به کوفاکتورهای احیا شده‌ای مانند NADPH (نیکوتین‌آمید آدنین دی‌نوکلئوتید فسفات) نیز نیاز دارند که نقش مهمی در تامین الکترون‌های لازم برای فرآیندهای کاهشی (کاهش) ایفا میکنند. آنزیم‌های تخصصی، که هر کدام کاتالیزور واکنش‌های خاصی هستند، نقش حیاتی در هدایت و سرعت بخشیدن به این مسیرهای سنتزی پیچیده ایفا میکنند و اطمینان حاصل میکنند که مولکول‌ها به ترتیب صحیح و با کارایی بالا ساخته می‌شوند.
