مجدالدین بغدادی

لغت نامه دهخدا

مجدالدین بغدادی. [ م َ دُدْ دی ن ِ ب َ ] ( اِخ ) ابوسعید شرف بن مؤید از مردم بغدادک خوارزم و از صوفیان و شاعران و نویسندگان نیمه دوم قرن ششم هجری است. وی از مریدان شیخ نجم الدین کبری است و نجم الدین رازی مشهوربه دایه صاحب کتاب مرصاد العباد از شاگردان مشهور اوست. بنا به نقل تاریخ گزیده وی به امر خوارزمشاه کشته شد. وفات او را به اختلاف در 606 و 607 و 613 نوشته اند. از مجدالدین بغدادی آثاری چند در تصوف به زبان فارسی باقی مانده و از آن جمله است : رساله ای در پاسخ «تحفة البررة فی مسائل العشرة» که احمدبن علی بن مهذب بن نصرالخواری ، ده سؤال در مسائل مختلف تصوف از وی نموده و او بدانها جواب داده است و نیز «رساله سفر» و چند نامه و اشعاری لطیف. این دو بیت از اوست :
یک موی ترا هزار صاحب هوس است
تا خود به تو زین جمله که را دسترس است
آن کس که بیافت دولتی یافت عظیم
و آنکس که نیافت درد نایافت بس است.
و رجوع به تاریخ گزیده چ لیدن ص 788 و 789 و لباب الالباب چ سعید نفیسی ص 191 و تعلیقات همین کتاب ص 610 و 634 و نفحات الانس جامی و ریاض العارفین ص 131 و مجمعالفصحاء ج 1 ص 542 وحبیب السیر چ خیام ج 2 ص 647 و مجله یغما شماره 12 سال هفتم و تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 3 ص 168 و 1190 شود.

فرهنگ فارسی

ابوسعید شرف بن موید از مردم بغداد

دانشنامه آزاد فارسی

مَجْدُالدّین بغدادی (۵۵۶/۵۵۴ـ خوارزم ۶۱۶ق)
شاعر، عارف و پزشک ایرانی. از مردم بغدادک خوارزم و از پزشکان دربار خوارزمشاهان بود. در جوانی از دربار گسست و مرید نجم الدین کبری شد و در شمار یکی از دوازده خلیفه اوست. چون ثروت فراوان داشت، چندین خانقاه در خوارزم و خراسان برپا کرد و به گروه های صوفیه یاری می داد. با عطار دوستی داشت و رضی الدین علی لالا از شاگردانش بود. به علتی، که به درستی دانسته نیست، کشته شد. از آثارش: آداب السفر؛ السیر و الطیر؛ اسئله و اجوبه؛ العزله و الخلوه.