رحمت

اسم: رحمت (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: rahmat) (فارسی: رحمت) (انگلیسی: rahmat) 
معنی: مهربانی، بخشودن، بخشش مخصوص خدا، دلسوزی و مهربانی، مهربانی و بخشایندگی و عفو مخصوصِ خداوند، رحم، مهربانی و عفو مخصوص خداوند

در لغت به معنی مهربانی. این اصطلاح و مشتق های آن مانند «رحمان» و «رحیم» ۹۴ مرتبه در قرآن به کار رفته است و در مجموع آمرزش، بخشودن، انعام و افضال الهی معنی می دهد. لغت شناسان عرب این اصطلاح را به معنی رقّت قلب آورده اند که گاهی صِرفاً به دلسوزی ختم می شود و گاهی احسان نیز درپی دارد. البتّه آن ها تأکید می کنند که این صفت در مورد خداوند به احسان منحصر است و بر همین اساس رحمت الهی را بخشش نعمت و رحمت آدمی را دلسوزی خوانده اند. در قرآن واژۀ رحمت شش بار برای مؤمنان به کار رفته است؛ ازجمله در آیۀ ۵۷ سورۀ یونس. همچنین خود قرآن بشارت و رحمتی برای مسلمانان معرّفی شده است (سورۀ نحل، آیۀ ۵۹؛ سورۀ لقمان، آیات ۲ و ۳؛ سورۀ جاثیه، آیۀ ۲۰) و در تفسیر آن به رهایی از عذاب برای ایمان آورندگان در پرتو نور علم و یقین قرآن اشاره شده است. رسول اسلام (ص) نیز «رحمةللعالمین» خوانده شده است (سورۀ انبیاء، آیۀ ۱۰۷)، چرا که اسوۀ حسنه ای است که مسلمانان با پیروی صادقانه از او پیوسته مشمول لطف الهی خواهند بود. رحمت را بر دو گونه دانسته اند: رحمتی که همه چیز را دربر گرفته و نعمت هایی را شامل می شود که بر عمل پیشی دارند. این رحمت بی قید و شرطی بر همگان جاری و ساری است و بنا بر حدیثی از رسول اسلام (ص) مقدّم بر قهر و غضب الهی است. دوم رحمتی است که به متّقیان و نیکوکاران وعده داده شده است (سورۀ اعراف، آیۀ ۱۵۶؛ سورۀ طه، آیۀ ۵) و بخشش و منّت محض است.