نادر ابراهیمی داستان‌نویس، فیلم‌ساز و ترانه‌سرای ایرانی بود که در ۱۴ فروردین ۱۳۱۵ در تهران به دنیا آمد. او یکی از نویسندگان تأثیرگذار در ادبیات معاصر ایران به شمار می‌رود و تا سال ۱۳۸۰ بیش از صد کتاب از او منتشر شده است. ابراهیمی به خاطر ابتلا به سرطان مغز و بیماری آلزایمر ۱۶ خرداد ۱۳۸۷ در سن ۷۲ سالگی درگذشت.
زندگی و فعالیت‌ها
نادر ابراهیمی در سن ۱۳ سالگی به سازمان چریک‌های فدایی خلق پیوست و به دلیل فعالیت‌های سیاسی‌اش چندین بار دستگیر و زندانی شد. او از نویسندگانی بود که با قلم خود علیه حکومت شاهنشاهی مبارزه می‌کرد و در دوره انقلاب اسلامی، بسیاری از بیانیه‌ها و اطلاعیه‌های سیاسی را نوشت.
پس از انقلاب ۱۳۵۷، ابراهیمی به عنوان مسئول تصفیه و تجدید کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان منصوب شد. او در زمینه سینما نیز فعال بود و مجموعه تلویزیونی «آتش بدون دود» را در سال‌های ۱۳۵۳-۱۳۵۴ کارگردانی کرد. ابراهیمی در این مجموعه قوانینی سخت برای رعایت اخلاقیات در محیط کار وضع کرد که برخی از همکارانش را آزرد.
دیدگاه‌ها و انتقادات
ابراهیمی به انتقاد از سیاست‌های فرهنگی جمهوری اسلامی پرداخت و به مشکلات و چالش‌های روشنفکران معاصر اشاره کرد. او معتقد بود که سیاست‌های فرهنگی موجود نه تنها باعث تقویت باورهای دینی مردم نشده، بلکه آنها را تضعیف کرده است.
موزه و یادگارها
پس از درگذشت ابراهیمی، همسرش فرزانه منصوری تلاشی برای حفظ و نگهداری آثار او انجام داد و موزه‌ای به نام نادر ابراهیمی تأسیس شد که شامل آثار و یادگارهای اوست. این موزه به نمایش دست‌نوشته‌ها، جوایز و یادبودهای وی می‌پردازد.
آثار
نادر ابراهیمی آثار متنوعی از جمله رمان‌ها و داستان‌های کوتاه دارد. برخی از آثار مشهور او عبارتند از:
آتش بدون دود (رمان بلند در هفت جلد)
یک عاشقانه‌ی آرام (۱۳۷۴)
بار دیگر، شهری که دوست می‌داشتم (داستان عاشقانه)
ابراهیمی به عنوان نویسنده‌ای با نفوذ و تأثیرگذار در ادبیات معاصر ایران شناخته می‌شود و آثار او همچنان در ادبیات فارسی مورد توجه قرار دارند.
