لغت نامه دهخدا
- مواسات رفتن ؛ یاری و غمخواری و مساوات و مساهمت شدن ، انجام گرفتن : هرکجا که عقیدتها به مودت آراسته گشت اگر در مال و جان با یکدیگر مواسات رود... هنوز از وجوب آن قاصر باشد. ( کلیله و دمنه ).
- مواسات کردن ؛ یاری و غمخواری کردن با کسی در مال و جان. دیگری را در تن و مال چون خود شمردن : موافق تر دوستان آن است که... در همه معانی مواسات کند. ( کلیله و دمنه ).
|| آسان کاری. مواساة. ( یادداشت مؤلف ). || علاج کردن. ( یادداشت مؤلف ).
مؤاساة. [ م ُ آ ] ( ع مص ) مساوات کردن کسی را در نفس خود و در مال خود. ( ناظم الاطباء ). || غمخواری نمودن کسی را به مال خود و از مال خود به وی دادن و او را پیشوای مال خود کردن. و یا آنکه مواساة نمی باشد مگر در کفاف تن اگر در فضل کفاف بود آن را مؤاساة نگویند. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). کسی رادر چیزی همچون خویشتن داشتن. ( تاج المصادر بیهقی ). آن است که شخص در مورد جلب منافع و دفع مضار دیگران را همچون خود بشناسد و ایثار آن است که آدمی دیگران را در دو مورد بالا بر خود مقدم بدارد و این خوی آخرین درجات برادری محسوب گردد. ( از تعریفات جرجانی ).
مواساة. [ م ُ ] ( ع مص ) یاری دادن کسی را. لغت ردیه است. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). یاری کردن و به مال و تن با کسی غمخواری کردن و لفظ مواسات مهموزالفاء ناقص است که همزه آن به واو مقلوب مکتوب شده مثال واوی نیست چنانکه به ظاهر دیده می شود. ( غیاث ) ( آنندراج ).
