لغت نامه دهخدا
مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش.حافظ.چون قم که مجمع آبهای تیمره و انار بود آن را قم نام نهادند. ( تاریخ قم ص 21 ).
- مجمع اضداد ؛ ( اصطلاح تصوف ) هویت مطلقه. ( اصطلاحات شاه نعمةاﷲ، فرهنگ علوم عقلی سیدجعفر سجادی ).
- مجمعالاهواء ؛ ( اصطلاح تصوف ) حضرت جمع مطلق است و در بعضی کتب حضرت جمال مطلق است. ( فرهنگ علوم عقلی سیدجعفر سجادی ). حضرت جمال مطلق است زیرا که هوی تعلق نمی یابد مگر به رشحه ای از جمال. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ).
- مجمعالنهرین ؛ جایی که دو رود در هم داخل شوند. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ جانسون ).
- مجمع لاهوت ؛ ( اصطلاح تصوف ) حضرت جمال مطلق که میل به غیر حق نکند مگر به التفاتی.( فرهنگ علوم عقلی سیدجعفر سجادی ).
- مجمع نور ؛ مؤلف ذخیره گوید: آن عصب [ عصب مجوف ] که از سوی راست رسته است و بسوی چپ آمده است و آن عصب که از سوی چپ رسته و به سوی راست آمده است و هر دو به یکدیگر پیچیده اند وبه هم پیوسته چنانکه تهی میان هر دو اندر هم گشاده است و تنه هر دو یکی گشته است و فراختر شده است...و تجویفی فراختر پدید آمده این تجویف را مجمع نور نام کنیم. ( ذخیره خوارزمشاهی ، یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). عبارت است از محل تلاقی دو رگ میان تهی که قوه بینایی چشم در آن نهاده شده است. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ). و رجوع به مجمع النور شود.
|| مجلس و محفل و انجمن. محل فراهم آمدن مردمان. محل جمعیت. ( ناظم الاطباء ). نادی. مجلس. ندوه. منتدی [ م ُ ت َ دا ]. نَدی . ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
تا نام کسی نخست ناموزی
درمجمع خلق چون کنیش آوا؟ناصرخسرو.در مجمعی که شاه و دگر خسروان بوند
او کل بود که سهم بر اجزا برافکند.خاقانی.
