علالا. [ ع َ ] ( اِ صوت ) بانگ و شور و غوغا. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). علالوش. هیابانگ : بجه از جو، سوی ما آ، که تماشاست در این سو ستر اﷲ علینا، چه علالاست در این کو.مولوی.- علالای سگ ؛ پارس کردن او. بانگ او : زین همه بانگ و علالای سگان هیچ واماند ز راهی کاروان ؟مولوی.|| تشنیع. || کنایه و حرف پهلودار. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ معین
(عَ ) (اِصت . ) ۱ - بانگ و شور و غوغا، علالوش . ۲ - (کن . ) سخن پهلودار.
فرهنگ عمید
۱. بانگ، فریاد، شوروغوغا، هیاهو. ۲. صدای سگ، عوعو سگ: گفت از بانگ و علالای سگان / هیچ واگردد ز راهی کاروان؟ (مولوی: ۸۴۹ ).
