لغت نامه دهخدا
دلت همانا زنگار معصیت دارد
به آب توبه خالص بشویش از عصیان.خسروانی.چون در او عصیان و خذلان تو ای شه راه یافت
کاخها شد جای کوف و باغها شد جای خار.فرخی.وقت نماز خطبه بر رسم رفته کردند و هیچ چیز اظهار نکردند که به عصیان ماند. ( تاریخ بیهقی ص 328 ). سپاه سالار گفت او را چه زهره عصیان ؟ ( تاریخ بیهقی ص 411 ). هارون پسر خوارزمشاه آلتونتاش عصیان خود را آشکار کرد. ( تاریخ بیهقی ص 403 ). برادر شهرک را به شاپور بردند و عصیان آغازیدند. ( فارسنامه ابن البلخی ص 116 ). هوای عصیان بر سر او بادخان ساخت. ( کلیله و دمنه ).
که خواند تخته عصیان تو که درنفتاد
ز تخت پنجه پایه به چاه پنجه باز.سوزنی.این دو صادق ، خرد و رای که میزان دلند
بر پی عقرب عصیان شدنم نگذارند.خاقانی.ابوعلی بن سیمجور چون عصیان بر ملک نوح آغاز کرد خواست تا ناحیت غرشستان را به تدبیرخویش کرد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 338 ). و رای تقاعدو تکاسل پیش گرفت تا عصیان او ظاهر شد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 341 ). اندیشید که عصیان بر ولی نعمت خویش عاقبتی وخیم دارد. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 39 ). || گناه. ذنب. اثم. بزه. جرم. جناح. مأثم. خطا. معصیت. گناه را عصیان از آن نام کردند که آدمی از گناه سخت دل می شود، چه اصل معنای عصیان سخت شدن است. ( از غیاث اللغات ) ( از آنندراج ). سرکشی کردن در اوامرالهی : و کره اًلیکم الکفر و الفسوق و العصیان ( قرآن 7/49 )؛ و کفر و فسق و عصیان را بر شما ناپسند گردانید.
مبتلای درد عصیانی به طاعت بازگرد
درد عصیان را جز از طاعت نیابد کس دوا.ناصرخسرو.
