لغت نامه دهخدا
طالب. [ ل ِ ] ( ع ص ) جوینده. جویا. جویان. خواهنده. خواهان. خواستار. خواستگار. خواهشمند. طلبکار. ( منتهی الارب ). طلوب. مُلتمس. ج، طالبون، طالبین، طُلاّب، طلب، طلبه و طُلَّب
طالب
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
۲. محصل، دانش آموز.
فرهنگ فارسی
طلب کننده، جوینده، خواهنده، خواهان، محصل، تلمیذ
۱ - جوینده خواهان طلب کننده مقابل مطلوب. جمع: طالبین. ۲ - دانشجوی علوم دینی طالب علم. جمع: طلاب. یا طالب علم. دانشجوی علوم دینی. یا طالب علمانه. مانند طلاب طلبگی. یا طالب نگین. ۱ - خواهان نگین. ۲ - نگین دار. ۳ - آراسته به نشانه های پادشاهی.
ابن محمد بن قشیط ابو احمد المعروف بابن السراج النحوی.
فرهنگ اسم ها
معنی: خواستار، خواهان، سالک، ( اَعلام ) سید محمّد طالب آملی [حدود، قمری] شاعر ایرانی، ملک الشعرای دربار جهانگیر، شاه هند، از پیشگامان سبک هندی در شعر، ( در اعلام ) طالب آملی از شعرای معروف ایران در قرنِ یازدهم ( هـق )
