افطاری

غذایی است که روزه‌داران با آن روزه خود را افطار می‌کنند. بر اساس روایات اهل‌بیت(ع)، پاداش افطاری دادن معادل پاداش روزه‌داری است و به این عمل توصیه شده است.  یکی از سنت‌های مسلمانان در ماه رمضان به شمار می‌آید و در کشورهای مختلف، آداب و رسوم خاصی برای این کار وجود دارد. همچنین، غذایی است که روزه‌داران با آن روزه خود را می‌شکنند. بر اساس روایات، دادن آن به روزه‌دار دارای فضیلت‌های بسیاری است. به عنوان مثال، در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که پاداش کسی که افطاری می‌دهد، معادل پاداش روزه‌دار است. همچنین، پیامبر اسلام(ص) در خطبه‌ای معروف به خطبه شعبانیه، ثواب افطاری دادن به مؤمن روزه‌دار را برابر با پاداش آزاد کردن یک برده و آمرزش گناهان دانسته است. یکی از سنت‌های مسلمانان است که در کشورهای مختلف با آداب و رسوم گوناگونی برگزار می‌شود. در کشورهای اسلامی، هم حاکمان و هم مردم سفره‌هایی را برپا می‌کردند. در دوره فاطمی (۲۹۷-۵۶۷ق) در مصر، دارالفطرة محلی بود که در آن غذا و شیرینی در زمان افطار میان مردم توزیع می‌شد. در دوره آل بویه (۳۲۲-۴۴۸ق) در بغداد، در شب‌های ماه رمضان مهمانی‌هایی برگزار می‌شد که بیش از ۱۰۰۰ نفر در آن شرکت می‌کردند. ابن‌بطوطه، جهانگرد قرن هفتم قمری، در سفر به دمشق از امرا و قضات و شخصیت‌های بزرگ یاد می‌کند که گروه‌های زیادی از مردم را برای سفره‌هایی دعوت می‌کردند، به‌طوری‌که هیچ فردی در شب‌های ماه رمضان به تنهایی روزه اش را باز نمیکرد. همچنین، این سنت در دوره صفویه و قاجار نیز در ایران رواج داشت. عبدالله مستوفی در دوره قاجار اشاره می‌کند که بیشتر اعیان می‌دادند و کسانی که توانایی اطعام نداشتند، در مساجد خرما میان روزه‌داران توزیع می‌کردند. در دوران جمهوری اسلامی ایران، در مکان‌های مقدس نظیر حرم امام رضا(ع)، حرم حضرت معصومه(س) و برخی مساجد، سفره‌های افطاری ساده‌ای برپا می‌شود. همچنین در اماکن مذهبی کشورهای دیگر مانند حرم امام حسین(ع) و حرم امام علی(ع) در عراق و نیز مسجد الحرام و مسجدالنبی در عربستان، سفره‌های ساده‌ای ترتیب داده می‌شود. آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران، به برگزاری این سفره‌های ساده تأکید کرده است.