شکور

لغت نامه دهخدا

شکور. [ ش َ ] ( ع ص ) مرد بسیارشکر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). سپاس دارنده. ( مهذب الاسماء ) مرد بسیارسپاس. ( ناظم الاطباء ). سپاس دار. ( دهار ) ( تفلیسی ). مرد بسیار سپاسدار. سپاسدارنده. سخت سپاسگزار. بسیار سپاسگزار. آنکه زیاد ثنا کند. ( یادداشت مؤلف ). آنکه خودرا از سپاس گفتن عاجز بیند، و برخی گفته اند: شکور کسی است که همه توانایی خود را در ادای شکر با دل و زبان و اعضای بدن از راه اعتراف و اعتقاد بکار بندد و باز برخی گفته اند که شاکر کسی است که بر رفاه سپاس گوید، ولی شکور کسی است که بر بلا سپاسداری کند. و دیگری گفته شاکر بر عطای الهی شکر گوید، ولی شکور بنده ای باشد که اگر از جانب حق بخشش و عطیه ای هم بدو نرسد باز سپاسگزاری کند. ( از تعریفات جرجانی ) ( از کشاف اصطلاحات الفنون ). || ستور به اندک علف بسنده کننده و اندک پذیر. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). ستوری که به اندک مایه علف بسنده کند. ( مهذب الاسماء ).
شکور. [ ش ُ ] ( اِ ) جانوری که زمین را نبش کرده و مرده را درآورده می خورد. ( ناظم الاطباء ). گورکن.
شکور. [ ش ُ ] ( ع اِ ) ج ِ شکر : لانریدمنکم جزاء و لا شکوراً. ( قرآن 9/76 ) ( منتهی الارب ).
شکور. [ ش ُ ] ( ع مص ) شکر. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). سپاسداری کردن. ( ترجمان القرآن جرجانی ص 62 ) ( المصادر زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ). رجوع به شکر در معنی مصدری شود.
شکور. [ ش َ ] ( اِخ ) یکی از نامهای باری تعالی و معنی آن پاداش دهنده بندگان مر اعمال ایشان را و بر عمل قلیل جزای جزیل دهنده است. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). نامی از نامهای خدای تعالی : عبدالشکور. ( یادداشت مؤلف ) :
پس چه گویی ز بهر ایشان کرد
آسمان و زمین غفور شکور.ناصرخسرو.

فرهنگ معین

(شَ کُ ) [ ع . ] (ص . ) بسیار شُکر کننده .

فرهنگ عمید

۱. بسیارسپاسگزار و شُکرکننده.
۲. (اسم، صفت ) پاداش دهنده، عطاکنندۀ ثواب جزیل برای عمل قلیل، از صفات باری تعالی.

فرهنگ فارسی

بسیارشکرکننده، بسیارسپاسگزار، پاداش دهنده، ازصفات باری تعالی، ثواب جزیل
( صفت ) ۱ - بسیار شکر کننده بسیار سپاسگزار . ۲ - نامی از نامهای خدا ( پاداش دهنده بندگان ار اعمال ایشان یا بر عمل قلیل جزایی جزیل دهنده ) . ۳ - ستور باندک علف بسنده کننده شکیر . ۴ - اندک پذیر .

فرهنگ اسم ها

اسم: شکور (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: šakur) (فارسی: شکور) (انگلیسی: shakur)
معنی: بسیار شکر کننده، پاداش دهنده، نامی از نام های خداوند، شکرکننده سپاسگزار، پاداش دهنده ی بندگان، از نام های خداوند، بسیار سپاسگزار

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
شکور، مبالغه شاکر از اسمای خداوند است، به این معنا که بر شکر بنده جزا دهد، بندگان خود را بسیار ستاید و بر اندکی طاعت ثواب دهد.
این واژه، چهار بار به صورت صفت خدا در قرآن ذکر شده است:
[ویکی الکتاب] معنی شَّکُورُ: بسیار شکرگزار
ریشه کلمه:
شکر (۷۵ بار)
«شکور» از مادّه «شُکر» است. «صبّار» و «شکور» هر دو صیغه مبالغه است که یکی فزونی صبر و استقامت را می رساند و دیگری فزونی شکرگزاری نعمت، اشاره به این که افراد باایمان نه در مشکلات و روزهای سخت دست و پای خود را گم می کنند و تسلیم حوادث می شوند و نه در روزهای پیروزی و نعمت، گرفتار غرور و غفلت می گردند. «شَکُور» صیغه مبالغه، به معنای بسیار شکرگزار، فزونی شکرگزاری را می رساند، که همان تکرار شکر و تداوم آن با قلب و لسان و اعضاء است. تعبیر به «شَکُور» در سوره «تغابن» که یکی از اوصاف خدا است، دلیل بر این است که خداوند از بندگانش به وسیله پاداش های عظیم، تشکر می کند.