بخیر

لغت نامه دهخدا

بخیر. [ ب َ ] ( اِ ) گیاهی است دوایی که آن را بیدگیا خوانند و آن نوعی از کنگر باشد. ( برهان قاطع ). نوعی از کنگر. بیدگیا. حرشف. بخیل. ( از فرهنگ فارسی معین ). بخمه. و رجوع به کنگر و حرشف شود.
بخیر. [ ب ِ خ َ/ خ ِ ] ( ق مرکب ) بخوشی وخوبی. بعافیت و رستگاری. بسلامتی و تندرستی. بعاقبت و سرانجام نیک. بقصد و اراده نیک. ( ناظم الاطباء ).
- بخیر و خوبی ؛ صحیح و سالم و بسلامتی. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) نوعی از کنگر بیدگیا حرشف .
بخوشی و بخوبی بعافیت و رستگاری بسمتی و تندرستی .

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی یُوَجِّههُّ: او را روانه می کند (عبارت "أَیْنَمَا یُوَجِّههُّ لَا یَأْتِ بِخَیْرٍ " یعنی : او را هر کجا روانه میکند، منفعت و سودی نمیآورد. به عبارت دیگر او را پی هر کاری می فرستند دست خالی بر می گردد)
ریشه کلمه:
ب (۲۶۴۹ بار)خیر (۱۹۶ بار)