لغت نامه دهخدا تارک نشین. [ رَ ن ِ ] ( نف مرکب ) کسی که بتارک جای دارد. بالانشین. بلندپایه. رفیع. والامقام : زمین را منم تاج تارک نشین ملرزان مرا تا نلرزد زمین.نظامی.
