کمونیسم، که به عنوان مرام اشتراکی نیز شناخته می‌شود، یک ایدئولوژی و جنبش فلسفی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است که هدف نهایی آن ایجاد یک جامعه کمونیستی است. در این جامعه، مالکیت خصوصی بر ابزار تولید حذف شده و طبقات اجتماعی، پول و دولت وجود نخواهند داشت. قدیمی‌ترین اشاره‌ها به یک جامعه آرمانی کمونیستی را می‌توان در اثر جمهور افلاطون یافت. در طول تاریخ، افراد زیادی مانند مزدک، تامس مور و شارل فوریه به شیوه‌های مختلف خواستار اشتراکی‌سازی منابع جامعه شدند. در دوران مدرن، متفکرانی همچون کلودهانری سن سیمون، شارل فوریه و پیر-ژوزف پرودون به بررسی کمونیسم پرداختند، اما اندیشه‌های کارل مارکس و فریدریش انگلس به عنوان پایه‌های اصلی این مکتب شناخته می‌شوند. این دو، که از وضعیت طبقه کارگر در جوامع صنعتی ناراضی بودند، بر این باور بودند که تاریخ تمامی جوامع، تاریخ مبارزه طبقاتی است. با وقوع انقلاب صنعتی و تغییرات عمده اقتصادی، تنها دو طبقه پرولتاریا و بورژوازی باقی مانده‌اند که بورژوازی، پرولتاریا را استثمار می‌کند. بنابراین، هنگامی که طبقه کارگر به آگاهی طبقاتی دست یابد، به صورت انقلابی ابزارهای تولید و نهادهای دولتی را تصرف کرده و دولتی سوسیالیستی را تأسیس خواهد کرد.
