مازیار، که به نام ماه‌یزدیار نیز شناخته می‌شود، در تاریخ ۱۲ تیر ۲۱۸ خورشیدی درگذشت و آخرین فرمانروای خاندان کارنوندیان بود. او رهبری قیامی را بر عهده داشت که به منظور مقابله با تسلط تازیان، به ویژه خلافت عباسی، شکل گرفت. مازیار، پسر کارن دوم و از نسل کارنوندیان، در اواخر سال ۲۲۴ هجری قمری (معادل با ۸۳۸ میلادی) به مبارزه پرداخت. پایتخت او شهریارکوه بود. تاریخ تأسیس این سلسله به زمان خسرو انوشیروان برمی‌گردد، زمانی که قارن، پسر سوخرا، در سال ۵۶۵ میلادی این سلسله را بنیان‌گذاری کرد و مقام اسپهبدی طبرستان را به دست آورد. او حکومت این ناحیه را به عنوان میراث خانوادگی خود حفظ کرد. سوخرا از بزرگان خاندان کارن بود که یکی از هفت خاندان اشرافی پارس در دوران ساسانیان به شمار می‌رفت. به نظر مجتبی مینوی، مرکز اصلی خاندان کارن در کوره اردشیرخوره واقع در فارس بود. سوخرا در زمان پادشاهی پیروز یکم، پدر کواد نخست، بر سکستان حکومت می‌کرد. زمانی که فیروز تصمیم به جنگ با هپتالیان گرفت، سوخرا را به عنوان جانشین خود در تیسفون و وه‌اردشیر منصوب کرد؛ این دو شهر از هفت شهر مداین و محل سکونت ویژه ساسانیان بودند. هنگامی که سوخرا متوجه شد فیروز در نبرد با اخشنوار، پادشاه هپتالیان، شکست خورده و در حال فرار جان خود را از دست داده است، به همراه گروهی از سپاه خاص و تعدادی دیگر از جنگجویان سواره و پیاده به سوی اخشنوار حمله کرد. در نخستین درگیری میان این دو سپاه، سوخرا ضربه‌ای به هپتالیان وارد کرد که آنها نتوانستند مقاومت کنند و دیوان شاهی به همراه تمامی غنائم و اسرای خود را بازپس دادند. بدین ترتیب، سوخرا به همین مقدار قناعت کرد و به فارس بازگشت. او با همکاری وسپوهران و بزرگان و موبدان، بلاش، پسر فیروز، را بر تخت شاهنشاهی نشاند و برادرش جاماسپ را به عنوان مشاور او منصوب کرد. پس از مدتی کوتاه، بلاش درگذشت و سوخرا قباد را به عنوان پادشاه اعلام کرد.
