ابومحمد عبدالله ابن مقفع، که با نام اصلی روزبه پور داذویه و به اختصار به عنوان اِبْنِ مُقَفَّع شناخته می‌شود، در سال ۱۰۶ هجری قمری در جور فیروز آباد کنونی به دنیا آمد و در سال ۱۴۲ هجری قمری در بغداد درگذشت. او نویسنده و مترجم ایرانی بود که آثار پارسی میانه را به زبان عربی ترجمه می‌کرد و در بصره زندگی می‌کرد. ابن مقفع همچنین با کنیه «أبی محمد» شناخته می‌شد و یکی از برجسته‌ترین نمایندگان تفکر علمی در سدهٔ دوم هجری به شمار می‌رفت. روزبه آثار متعددی از پارسی میانه به عربی ترجمه کرد. از جمله کتاب‌هایی که او به عربی برگرداند می‌توان به کلیله و دمنه، تاجنامهٔ انوشیروان، آیین‌نامه، سخنوری بزرگ و سخنوری خُرد اشاره کرد. تاجنامهٔ انوشیروان، که به عنوان یادداشت‌های خسرو انوشیروان منتشر شده، تنها ترجمهٔ کلیله و دمنه است که نصرالله منشی از روی ترجمهٔ عربی ابن مقفع انجام داده است.
