این عبارت به زبان عربی به معنای سپاس ویژهٔ خداست است. این عبارت همچنین به عنوان تَحْمِید یا حَمْدَلَة شناخته می‌شود. نسخه طولانی‌تر این عبارت، ٱلْحَمْدُ لله رَبِّ ٱلْعَالَمِینَ، به معنای تمام ستایش‌ها از آنِ خدا، پروردگار جهان‌هاست می‌باشد. استفاده از این عبارت در میان مسلمانان و همچنین عرب‌زبانان مسیحی و یهودی رایج است، اما مسلمانان به دلیل اهمیت ویژه این عبارت در متون قرآن و احادیث پیامبر اسلام، بیشتر از آن بهره می‌برند. در روایتی از پیامبر آمده است که هر کار مهمی که با الحمدلله آغاز نشود، به سرانجام نمی‌رسد و نامبارک است. به همین دلیل، کتاب‌ها، نامه‌ها، خطبه‌ها و سخنرانی‌ها معمولاً با الحمدلله آغاز می‌شدند. این موضوع به قدری رایج بود که خطبه معروف ابن زیاد در بصره به دلیل عدم وجود الحمدلله در آغاز، به عنوان خطبة بَتراء شناخته شد. همچنین حمدالله مستوفی، شاعر و مورخ ایرانی از قزوین در قرن هشتم هجری، مؤلف دایرةالمعارف فارسی به نام نزهت القلوب و همچنین آثار دیگری چون تاریخ گزیده و ظفرنامه است. ظفرنامه تاریخ منظوم پس از اسلام را به سبک شاهنامه روایت می‌کند.
