هسته اصلی خوش‌رفتاری به معنای داشتن رفتاری متعادل است که هم وقار و متانت را حفظ کند و هم شادی و لذت را به ارمغان آورد. برای دستیابی به این هدف، نیاز است که در دو حوزه و دو سطح برنامه‌ریزی صورت گیرد: نخست در سطح منش و شخصیت، و سپس در سطح رفتار. در سطح منش و شخصیت، ضروری است که فرد خود را به ویژگی‌هایی آراسته کند که او را به شخصیتی باوقار و متین، اما در عین حال خوش‌مشرب و محبوب تبدیل کند. ویژگی‌هایی نظیر تواضع، انسان‌دوستی، صداقت و یکرنگی، فداکاری، گذشت، مهربانی، جوانمردی، ایثار و دیگر خصایل انسانی. امام صادق (علیه السلام) در روایتی فرموده‌اند: شیعیان ما مانند عسل شیرین هستند و اگر مردم آنها را بشناسند، به شدت به آنها علاقه‌مند می‌شوند و نزدیک است که مانند عسل، آنها را ببلعند. در زمینه رفتار نیز راهکارهایی وجود دارد. پیش از بررسی این راهکارها، لازم است اشاره شود که عامل اصلی خوش‌رفتاری، همان ویژگی‌های شخصیتی است که در بالا به آنها اشاره شد. زیرا تنها چیزی که تأثیر عمیقی بر روابط ما با دیگران می‌گذارد، همین ویژگی‌ها هستند. عوامل رفتاری بدون پشتیبانی از ویژگی‌های شخصیتی، تنها تأثیرات موقتی دارند. البته این به معنای بی‌اهمیتی این عوامل نیست، بلکه آنها نیز از اهمیت بالایی برخوردارند.
