طعم گیلاس یک فیلم ایرانی به کارگردانی عباس کیارستمی است که در سال ۱376 منتشر شد. این فیلم به خاطر روایت خاص، سبک مینیمالیستی و پرداختن به مضامین عمیق انسانی و فلسفی، در سطح بین‌المللی شناخته شده و جوایز متعددی را به دست آورده است.
خلاصه داستان
داستان طعم گیلاس حول محور آقای بدیعی (با بازی همایون ارشادی) مردی چهل و اندی ساله می‌چرخد، که در پی خودکشی است. او پیشاپیش قبر خود را کنار درختی کنده و قصد دارد با خوردن قرص‌های خواب به خواب ابدی برود. بدیعی در جستجوی فردی است که صبح روز بعد از مرگش، روی جسد او خاک بریزد و در این راستا با سه شخصیت مختلف مواجه می‌شود: یک سرباز، یک طلبۀ افغان و یک کارگر موزه. سرباز از ترس این پیشنهاد را رد می‌کند و فرار می‌کند، طلبۀ افغان در تلاش است تا او را از خودکشی منصرف کند و تنها کارگر موزه به نوعی همدلی با بدیعی نشان می‌دهد و داستانی از تجربه نزدیک به خودکشی‌اش را تعریف می‌کند. او می‌گوید که در یک لحظه ناامیدی، با چشیدن طعم توت شیرین، از تصمیم خود منصرف شده است. این داستان نمادی از امید و زیبایی‌های زندگی است که می‌تواند در لحظات تاریک به انسان انگیزه زندگی بدهد.
کارگردانی و سبک
کیارستمی به خاطر سبک خاص خود در فیلم‌سازی و توانایی‌اش در ایجاد فضایی شاعرانه و فلسفی شناخته می‌شود. طعم گیلاس با استفاده از نماهای طولانی، دیالوگ‌های ساده و فضاسازی مینیمالیستی، تجربیات عمیق انسانی را به تصویر می‌کشد.
جوایز و تأثیر
طعم گیلاس در جشنواره فیلم کن ۱۹۹۷ برنده جایزه نخل طلا (Palme d’Or) شد و به عنوان یکی از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما شناخته می‌شود. این فیلم تأثیر زیادی بر سینماگران و منتقدان داشت و به عنوان یک اثر کلیدی در سینمای هنری و مستقل ایران شناخته می‌شود.
