زبان لُری یکی از زبان‌های ایرانی جنوب غربی است که توسط مردم لر، ساکن و کوچ‌نشین در مناطق وسیعی از غرب و جنوب ایران صحبت می‌شود. این مناطق شامل استان‌های لرستان، چهارمحال و بختیاری، کهگیلویه و بویراحمد، جنوب ایلام، جنوب همدان، نیمه شرقی خوزستان، غرب فارس، شمال غرب بوشهر، بخش‌هایی از استان مرکزی و جنوب غرب اصفهان است.
زبان لری به همراه زبان فارسی، از شاخه جنوبی زبان‌های ایرانی جنوب غربی نو به شمار می‌رود و نواده‌ای از زبان پارسی میانه است. بسیاری از واژه‌های زبان لری با زبان فارسی شباهت دارند و ریشه آن‌ها به پارسی میانه و در نهایت پارسی باستان بازمی‌گردد.
زبان‌های لری به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند که متناظر با دو شاخه لر بزرگ و لر کوچک هستند. همچنین، زبان‌شناسان لری را یک زنجیره گویشی متشکل از گونه‌های مختلف زبان‌های ایرانی جنوب غربی می‌دانند که در میان مردم لر رایج است و از گویش‌های متعددی تشکیل شده است.
از شناخته‌شده‌ترین گروه‌های گویشی لری می‌توان به بالاگریوه (پهلی یا فیلی)، ممسنی، بختیاری، بویراحمدی، کهگیلویه، ثلاثی و گاه کمزاری اشاره کرد.
همچنین، دانشنامه بریتانیکا ذکر می‌کند که مردم لر به دو زبان لری و لکی سخن می‌گویند.
