ایل احمدوند یکی از ایلات لر و لک به شمار می‌آید. مردم این طایفه که به نام محلی (هَمیوَن) نیز شناخته می‌شوند، در استان‌های غربی ایران از جمله همدان، لرستان، کرمانشاه و ایلام زندگی میکنند. به دلیل مهاجرت‌های داخلی و تبعیدهای تاریخی، اعضای این ایل در نقاط مختلف کشورهای مذکور و همچنین در برخی دیگر از کشورهای خاورمیانه به صورت پراکنده سکونت دارند. زبان مادری ایل احمدوند لکی است، اما به دلایل مختلف، برخی از آنان در ایران به زبان‌های لری و فارسی نیز صحبت میکنند. بر اساس تحقیقات تاریخی، انسان‌شناسی و مردم‌شناسی، ریشه این ایل به آناتولی شرقی و اطراف دریاچه وان و دیگر نواحی آناتولی بازمی‌گردد. در طول دوره‌های تاریخی، این افراد به مکان‌های کنونی خود پراکنده شده‌اند و در واقع، آنها از کردهای این منطقه بوده‌اند. طبق گفته دانشنامه جهان اسلام احمدوندها به یاغیگری و غارت مشهور بودند، احمدوندها به سرکردگی جوانمیر همه‌وند در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم منطقه قصرشیرین و دشت ذهاب را تصرف نموده و آن استقرار یافتند، به طوری که با اقتدار جوانمیرخان حکومت مرکزی نیز تملک آنان بر آن سرزمین را به رسمیت شناخت. آنان همچنین در جنگهای روس و عثمانی به نفع دولت عثمانی مبارزه کردند که دولت عثمانی در ازای آن به آنها سرزمین ها و امتیازاتی را در بازیان و چمچمال به آنها اعطا کرد
