لغت نامه دهخدا تحائی. [ ت َ] ( اِخ ) هقعة است که یکی از منازل قمر باشد و بعضی گویند که جز هقعة است. رجوع به آثارالباقیه ابوریحان چ لیپزیک ص 342 و 351 و تحایی و هقعة و هنعة شود.
