لغت نامه دهخدا تئق. [ ت َ ءِ ] ( ع ص ) بدخو. ( نصاب الصبیان ). شتابنده ببدی. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ): انت تئق و انا مئق فکیف نتفق. یضرب للمختلفین اخلاقاً. ( منتهی الارب ) ( قطر المحیط ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به تأق شود.
