فکر

فکر. [ ف َ / ف ِ ] ( ع اِ ) اندیشه. ج، افکار. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ): 
من اندر چنین روز و چندین نیاز
به اندیشه در، گشته فکرم دراز.فردوسی.فکر و تدبیرش صرف نمیشود مگر در نگهبانی حوزه اسلام. ( تاریخ بیهقی ).

در لغت به معنی «اندیشه» و در اصطلاح منطق، جست و جوگری های ذهن که نتیجۀ آن سیر از معلوم به مجهول است. چون ذهن در برابر امری مجهول قرار گیرد متوجه معلوماتی (مبادی) می شود که به گونه ای با مجهول در ارتباط اند؛ و آن گاه به ترتیبِ امور معلوم می پردازد و بدین سان به سوی مجهول حرکت و مجهول را کشف می کند. بنابراین، فکر شامل دو حرکت ذهنی است: ۱. حرکت از مجهول به سوی معلومات (حرکةالی المبادی)؛ ۲. حرکت از معلومات یا مبادی به سوی مجهول و در نتیجه کشف مجهول که مراد و مقصود است.

[ویکی الکتاب] معنی فَکَّرَ: فکر کرد - اندیشید
(به فتح و کسر اول) اندیشه. تأمل. به عبارت دیگر فکر اعمال نظر و تدبر است برای به دست آوردن واقعیات و عبرت ها و غیره. اگر در گفته‏ ها و اعمال پیغمبر که مدتی با آن ها رفیق و در یک محیط بوده، فکر و اعمال نظر کنند می‏ دانند که او دیوانه نیست بلکه انذار کننده آشکار است. قرآن مجید به تفکر و تدبر بسیار اهمیت داده و بسیاری از آیات برای ایجاد تفکر نازل شده است.