دانشنامه اسلامی
استصحاب عدم نعتی، مقابل استصحاب عدم محمولی است و به استصحابی گفته می شود که مستصحب آن، عدم نعتی می باشد، مثل: استصحاب عدم قرشی بودن زنی معینی، یا عدم مسکر بودن مایعی معین.
توضیح
عدم، گاهی به اصل ماهیت چیزی تعلق می گیرد و بر آن ماهیت حمل می شود، مثل «زید معدوم» و «شریک الباری معدوم» که عدم، بر ماهیت زید و شریک الباری حمل شده است، و گاهی عدم، به وصفی از اوصاف ماهیتی که محل عروض آن است تعلق می گیرد، نه به اصل ماهیت، مثل: عدم مسکر بودن سرکه ای که نسبت به جوشیدن آن شک وجود دارد؛ در این جا اِسکار، وصفی از اوصاف است و شک در این است که آیا سرکه ای که جوشیدن آن مشکوک است، به آن متصف شده است یا نه؛ به این عدم، «عدم نعتی» و استصحاب این عدم را «استصحاب عدم نعتی» می گویند.
عناوین مرتبط
...
