شاشیدن

شاشیدن. [ دَ ] ( مص ) کمیز کردن. ( شرفنامه منیری ). بول کردن و کمیز کردن باشد. ( برهان قاطع ) ( شعوری ). پیشاب کردن. میزیدن. میختن. آب تاختن. پیشاب ریختن. زهراب ریختن. آب انداختن.( در ستوران ). جیش کردن. ( در اطفال ). چامیدن. ادرار کردن. شَفشَفَه. انتضاح. ( منتهی الارب ): گفت این گربه بر صوفیی ما شاشید. ( اسرار التوحید ). تفشیج؛ پا از هم دور نهادن جهت شاشیدن. ( منتهی الارب ).
- پس شاشیدن؛ در زبان محاوره تنزل کردن. ( فرهنگ نظام ).
- امثال:
مثل شتر پس میشاشد؛ رو به انحطاط و تنزل میرود. رجوع به امثال و حکم دهخدا شود.
اگر نشاشیدی شب دراز است. ( فرهنگ نظام ).
به زمین سفت نشاشیدی که برویت ورپاشد. ( فرهنگ نظام )؛ هنوز مواجه با مشکل و مانع نشده ای.
بوته ای نشاشیده نگذاشته. ( فرهنگ نظام )؛ همه را گند زده.
|| غایط افکندن. ریدن. ریستن. || فروریختن آب و شراب و امثال آن باشد. ( فرهنگ جهانگیری ) ( شعوری ج 2 ورق 130 ). فروریختن آب و شراب و امثال آن که پیشاب گویند. ( انجمن آرای ناصری ). ریختن. ( ناظم الاطباء ). معنی اصلی شاشیدن ریختن آب و هر مایع است که در اوستا «شیچ » بوده و در سنسکریت «سیچ ». ( فرهنگ نظام ). و رجوع به شاریدن شود. || ترشح کردن. ( برهان قاطع ). چکیدن. ( ناظم الاطباء ). آب زدن. پاشیدن. رَش. نَضح. || ترشدن به آب. ( شرفنامه منیری ). تر شدن. ( برهان قاطع ) ( شعوری ج 2 ص 130 ).