در دوران ایران باستان، گاروک عنوانی رسمی و مهم بود که به رئیس و سرپرست کارگران اطلاق می‌شد. این مقام، مسئولیت نظارت بر گروه‌های مختلف کاری را بر عهده داشت و نقش کلیدی در مدیریت و سازماندهی امور اجرایی ایفا می‌کرد. حوزهٔ فعالیت گاروک محدود به یک بخش خاص نبود و می‌توانست شامل پروژه‌های سلطنتی، مانند ساخت بناهای حکومتی، کاخ‌ها و تأسیسات زیربنایی، و نیز سایر طرح‌های بزرگ عمومی باشد. در این ساختار، گاروک به عنوان حلقهٔ واسط بین نیروی کار و مقامات بالادستی عمل می‌کرد. این عنوان نشان‌دهندهٔ وجود سلسله‌مراتب اداری و سیستم مدیریتی پیشرفته در آن دوران است. وجود چنین جایگاهی بر اهمیت برنامه‌ریزی، هماهنگی و نظم در اجرای پروژه‌های عظیم در تمدن ایران باستان دلالت دارد و گواهی بر تمدن کهن و سازمان‌یافتهٔ این سرزمین محسوب می‌شود.
