ساتراب واژه‌ای است که به معنی «حاکم» یا «فرماندار» در دوران باستان به‌ویژه در امپراتوری‌های هخامنشی و ساسانی به کار می‌رفته است. این واژه از زبان پارسی باستان و همچنین زبان اوستایی ریشه گرفته است.
ساتراب‌ها مسئولیت اداره نواحی مختلف امپراتوری را بر عهده داشتند و به عنوان نمایندگان شاه در این مناطق عمل می‌کردند. وظایف آن‌ها شامل جمع‌آوری مالیات، حفظ امنیت، و اجرای قوانین و دستورات شاه بود.
در دوران هخامنشیان، امپراتوری ایران به چندین ساترابی تقسیم شده بود و هر ساتراب به‌طور مستقل مدیریت می‌شد. این سیستم به شاهان این امکان را می‌داد که کنترل بیشتری بر نواحی دوردست امپراتوری خود داشته باشند.
