لغت نامه دهخدا
در فلان بیشه درختی هست سبز
بس بلند و هول و هر شاخیش کبز.مولوی.جملگی روی زمین سرسبز شد
شاخ خشک اشکوفه کرد و کبز شد.مولوی. || فربه. قوی. ( یادداشت مؤلف ):
زان ندا دین ها همی گردند کبز
شاخ و برگ دل همی گردند سبز.مولوی.تا چرد آن بره در صحرای سبز
هین رحم بگشا که گشت آن بره کبز.مولوی ( از آنندراج ).
کبز. [ ک َ ب َ ] ( اِ ) ( در لهجه طبری ) لاک پشت. ( یادداشت مؤلف ).
