هنیئة در لغت‌نامه‌های عربی، از جمله منتهی الارب، به معنای چیزی اندک یا مقدار اندکی از یک چیز تعریف شده است. این واژه بر مفهوم کمیّت محدود یا ناچیز تأکید دارد و نشان‌دهندهٔ حجمی است که از نظر مقدار، قابل اغماض یا صرفاً جزئی محسوب می‌شود. در ادبیات عربی، به کارگیری این واژه غالباً برای توصیف عطایی محدود، سهمی کوچک، یا بخشی خرد از کل به کار می‌رود و بار معنایی آن کاملاً با مفاهیمی چون قلیل، ناچیز و به قدر کفایت اندک هم‌راستا است.
در چارچوب تحلیل‌های لغوی و ادبی، هنیئة فراتر از یک صفت کمّی ساده عمل می‌کند و حامل بار معنایی ظریفی است. در بافت‌های مختلف، این کلمه می‌تواند اشاره به یک نصیب محدود از نعمت، فرصت، یا موهبتی باشد که به فرد تعلق گرفته است؛ با این وجود، مقدار آن به قدری ناچیز است که تأثیر قابل توجهی بر وضعیت کلی فرد یا موضوع نخواهد داشت. بررسی ریشه و ساختار این واژه در زبان عربی نشان می‌دهد که تمرکز اصلی بر مفهوم کم بودن است، نه صرفاً وجود داشتن. این امر موجب می‌شود که کاربرد آن در متون کلاسیک، بیشتر در مقام کنایه یا بیان وضعیت فقدان بسامد یابد.