واژۀ نیوکانی که در برخی متون کهن به‌ویژه در آثار ادبی و تاریخی به‌کار رفته، به‌معنای مراسم عروسی و جشن ازدواج است. این کلمه در لغت‌نامه‌ی معتبری همچون «ناظم‌الاطباء» نیز با همین معنا ثبت شده و گاه به‌صورت «اوبه‌ای» نیز از آن یاد شده است. کاربرد این اصطلاح بیشتر در متون کلاسیک و کهن به‌چشم می‌خورد و بیانگر غنای زبانی و تنوع واژگانی در حوزۀ مناسبات اجتماعی و آیین‌های کهن ایرانی است.
برای دریافت اطلاعات دقیق‌تر و مشاهدۀ شواهد ادبی بیشتر، می‌توان به مدخل «بیوگانی در منابع معتبر مراجعه نمود. این ارجاع نشان می‌دهد که این دو واژه در مفهوم و زمینۀ کاربردی مشترکاتی داشته و هر دو بر پدیدۀ پیوند و جشن ازدواج دلالت می‌کنند. چنین واژه‌هایی نه‌تنها از نظر زبان‌شناسی، بلکه از جنبۀ مردم‌شناسی و مطالعات فرهنگ عامه نیز حائز اهمیت هستند.
امروزه اگرچه کاربرد عملی این واژه در گفتمان روزمره کمرنگ شده، ولی شناخت و حفظ آن به‌عنوان بخشی از میراث زبانی ایران ضروری است. ثبت و تبیین چنین مصطلحات کهنی در فرهنگ‌نامه‌های تخصصی، به پژوهشگران حوزۀ ادبیات و تاریخ اجتماعی کمک می‌کند تا تحولات فرهنگی و آیینی جامعه را بهتر درک کنند و پیوندی میان زبان گذشته و حال برقرار سازند.