واژه‌ی ژولیدنی در زبان فارسی، صفتی است که از بن مضارع ژولیدن ساخته شده و در دستور زبان، در زمره‌ی صفت‌های لیاقتی جای می‌گیرد. صفت‌های لیاقتی، ویژگی‌هایی را بیان می‌کنند که قابلیت انجام شدن کاری را توسط موصوف خود نشان می‌دهند. بنابراین، ژولیدنی به چیزی یا کسی اطلاق می‌شود که شایستگی و استعداد ژولیده شدن را در خود دارد و آمادگی آن عمل را داراست.
از دیدگاه ساختار واژگانی، این کلمه با افزودن پسوند «ـِنی» به ریشه‌ی فعل پدید آمده است. این پسوند از نشانه‌های بارز صفت‌سازی در زبان فارسی به‌شمار می‌رود و بر امکان، شایستگی یا نیاز به انجام عمل دلالت می‌کند. برای نمونه، واژه‌هایی مانند خوردنی برای چیزی که قابلیت خورده شدن دارد، یا نوشتنی برای چیزی که شایستگی نوشته شدن را دارد، از همین الگو پیروی می‌کنند.
در کاربرد امروزی، این واژه ممکن است کمتر در گفتار روزمره به کار رود و بیشتر در متون کهن یا زمینه‌های ادبی و تاریخی دیده شود. با این حال، شناخت این گونه ساختارهای دستوری، درک بهتری از غنای زبان فارسی و شیوه‌های گوناگون واژه‌سازی در آن به دست می‌دهد و بر اهمیت حفظ و توجه به این میراث زبانی تأکید می‌کند.
