لغت نامه دهخدا
ناصرالدین قباجه. [ ص ِ رُدْ دی ق َ ج َ ] ( اِخ ) یکی از ممالیک اربعه معزالدین محمدبن سام غوری است. وی از سال تا 624 هَ. ق. برولایات سند و ملتان و اوج حکومت کرد و به سال 625 درجنگ با سلطان شمس الدین التتمش شکست خورد و خود را به رود سند افکند و غرق شد. مرحوم عباس اقبال در تاریخ مغول آرد: سلطان جلال الدین خوارزمشاه چون از چنگ سپاهیان مغول فرار کرد با ناصرالدین قباجه طرح موافقت افکند ولی این دوستی دیری نپائید و سلطان جلال الدین بر بعضی از ولایات سند که در قلمرو ناصرالدین بود تاختن برد و فتوحاتی کرد و بار دیگر با کمک یکی از راجه های هندی - که دختر وی را به زنی گرفته بود- بر ناصرالدین قباجه تاخت و او را به سختی منهزم کرد و فتوحات بسیار گرفت. محمد عوفی مؤلف لباب الالباب پس از حمله مغول از ماوراءالنهر و خراسان فرار کرد و در ولایات سند، از ملازمان درگاه ناصرالدین قباجه شد و به فرمان همین پادشاه شروع به تألیف جوامعالحکایات کردو نیز تذکره لباب الالباب را به نام وزیر او فخرالدین حسین بن شرف الملک تصنیف کرد. رجوع به تاریخ ادبیات ایران تألیف ادوارد براون ج 1 ص 675 و معجم الانساب ص 419 و تاریخ ادبیات در ایران تألیف دکتر صفا ج 2 ص 1027 و قاموس الاعلام ج 6 شود.
