فوفیمنون، واژه‌ای که ریشه‌های آن به زبان یونانی باستان بازمی‌گردد، در فرهنگ لغت‌ها و متون کهن دارویی به عنوان مترادفی برای صمغ عربی شناخته شده است. این نام که از طریق عربی به زبان فارسی راه یافته، به ماده‌ای طبیعی و ارزشمند اشاره دارد که از درختان گونه‌ی آکاسیا (Acacia) به دست می‌آید. صمغ عربی، ماده‌ای صمغی شکل، بی‌بو و بی‌مزه است که در آب حل می‌شود و خاصیت چسبندگی فراوانی دارد. این ماده‌ی پرکاربرد، در طول تاریخ، نقشی کلیدی در صنایع مختلف، از جمله داروسازی، صنایع غذایی، آرایشی و بهداشتی، و حتی در هنرهای دستی مانند خوشنویسی و نقاشی ایفا کرده است.
تاریخچه‌ی استفاده از صمغ عربی به هزاران سال پیش بازمی‌گردد. مصریان باستان از این صمغ به عنوان ماده‌ای تثبیت‌کننده در مومیایی کردن استفاده می‌کردند و همچنین در ساخت جوهر و چسب‌های طبیعی کاربرد داشت. در طب سنتی، صمغ عربی به دلیل خواص ضد التهابی و قابض خود، برای درمان بیماری‌های گوارشی، زخم‌ها و سرفه‌های خشک تجویز می‌شد. امروزه نیز، صمغ عربی به عنوان یک امولسیفایر، غلظت‌دهنده و پایدارکننده در تولید نوشیدنی‌ها، شیرینی‌جات، داروها و لوازم آرایشی کاربرد گسترده‌ای دارد و به عنوان یک ماده‌ی ایمن و طبیعی شناخته می‌شود.
ارزش صمغ عربی تنها به کاربردهای صنعتی و درمانی آن محدود نمی‌شود، بلکه این ماده‌ی شگفت‌انگیز، پیوند فرهنگی و تاریخی عمیقی را نیز میان تمدن‌ها برقرار کرده است. از دیرباز، تجارت صمغ عربی، به ویژه از مناطق آفریقای شمالی و خاورمیانه، رونق اقتصادی قابل توجهی داشته و مسیرهای تجاری مهمی را شکل داده است. امروزه نیز، با توجه به تقاضای جهانی برای مواد اولیه طبیعی و پایدار، صمغ عربی همچنان جایگاه ویژه‌ای در اقتصاد جهانی دارد و به عنوان نمادی از میراث غنی طبیعی و فرهنگی شناخته می‌شود.