کلمه «طرف» در زبان فارسی به معنای سمت، جهت، سوی چیزی یا کسی است. برای مثال وقتی می‌گوییم «طرف شمال»، منظور جهت شمال است. این واژه می‌تواند به شکل مجازی نیز به کار رود، مانند «طرف کسی بودن» که به معنای حمایت یا هم‌سو بودن با او است.
جمع کلمه «طرف» به صورت «طُرُف» یا «طُروف» به کار می‌رود. این جمع بیشتر در زبان رسمی و نوشتاری دیده می‌شود و به معنای سمت‌ها، جهات یا طرف‌های مختلف یک موضوع یا مکان است. برای مثال می‌توان گفت: «طُرُف مختلف اتاق را با چراغ روشن کردند»، که منظور تمام جهات و گوشه‌های اتاق است.
استفاده از «طُروف» به جای «طرف‌ها» در نوشتار ادبی یا رسمی به متن رنگ و غنای بیشتری می‌دهد و به جای تکرار کلمه «طرف» در جملات متعدد، نوعی هماهنگی و روانی در زبان ایجاد می‌کند. همچنین این واژه می‌تواند در بیان استعاری نیز به کار رود؛ مثلاً در متون ادبی می‌توان گفت: «طُروف زندگی هر کس را باید شناخت»، به معنای شناخت جنبه‌ها و سویه‌های مختلف زندگی.