طراغوریغانس، که در متون قدیمی به صورت [ ] (معرب، اِ) نوعی از صعتر توضیح داده شده، در واقع یک کلمه‌ی معرب‌شده است. معرب به کلمه‌ای اطلاق می‌شود که ریشه‌ی غیرعربی داشته و وارد زبان عربی شده، سپس از آنجا به فارسی راه یافته است. این واژه به نوعی از صعتر اشاره دارد. صعتر نیز خود واژه‌ای عربی برای گیاهی است که ما امروزه بیشتر آن را با نام آویشن می‌شناسیم. بنابراین، در نگاه اول، طراغوریغانس به یک نوع خاص از آویشن اشاره دارد که احتمالاً از طریق زبان عربی وارد ادبیات فارسی شده است.
آویشن یا صعتر، گیاهی معطر از خانواده‌ی نعناعیان است که در مناطق مختلفی از جهان، به ویژه در مدیترانه و خاورمیانه، می‌روید. این گیاه از دیرباز در طب سنتی و آشپزی جایگاه ویژه‌ای داشته است. برگ‌های کوچک و معطر آن سرشار از ترکیبات فعال زیستی مانند تیمول و کارواکرول هستند که خواص ضدعفونی‌کننده، ضدباکتریایی و ضدالتهابی دارند. در گذشته، از آویشن برای درمان سرفه‌های خشک، برونشیت، مشکلات گوارشی و حتی به عنوان یک داروی تقویت‌کننده استفاده می‌شده است. عطر و طعم خاص آن نیز باعث شده تا به عنوان یک چاشنی محبوب در انواع غذاها و نوشیدنی‌ها به کار رود.