ضیوج مصدری عربی به معنای چسبیدن و میل کردن است. این واژه در لغتنامه‌های کهن فارسی همچون منتهی‌الارب با همین معانی ثبت شده و کاربرد آن بیشتر در متون ادبی و تاریخی دیده می‌شود. در تحلیل ساختاری، این کلمه از ریشهٔ عربی «ض ی ج» مشتق شده و در دستور زبان عربی به‌صورت مصدر باب «فِعُول» (ضُیوج) صرف می‌گردد. مفهوم اصلی آن در زبان عربی به هم‌پیوستگی، اتصال و گرایش است که در ترجمه‌های فارسی به چسبیدن و میل کردن تفسیر شده است. با توجه کهن‌بودن این واژه و عدم رواج آن در فارسی معاصر، امروزه معادل‌های رایج‌تری مانند چسبیدن، متصل شدن یا گرایش داشتن جایگزین آن شده‌اند. با این حال، آگاهی از چنین لغاتی برای درک متون کلاسیک و حفظ دقت در ترجمه‌های تاریخی ضروری به‌شمار می‌رود.
