صباصفت واژه‌ای مرکب از «صبا» و «صفت» است. صبا به باد لطیف صبح گفته می‌شود و صفت نشان‌دهنده ویژگی است، بنابراین «صباصفت» یعنی کسی یا چیزی که ویژگی‌های صبا را دارد؛ سریع، لطیف و پیام‌رسان. در شعر فارسی، شاعران از صباصفت برای توصیف رفتاری تند و عاشقانه استفاده کرده‌اند؛ این تعبیر هم اشاره به شتاب دارد و هم لحنی نرم و دل‌انگیز، مانند بادی که پیام عشق را به معشوق می‌رساند. در زبان امروز، صباصفت می‌تواند به کنش‌ها یا آدم‌هایی اطلاق شود که سریع و پرانرژی هستند؛ اما در پس این تندی، نوعی لطافت و ادب هم نهفته است. به بیان دیگر، وقتی کسی را با این عنوان می‌خوانیم، هم سرعت عملش را می‌ستاییم و هم ظرافت رفتارش را.
