شبکۀ حسگر بدنی

پیشرفت‌های اخیر در حوزه‌های مدارهای مجتمع، ارتباطات بی‌سیم، فناوری‌های نیمه‌هادی و علم نانو، به رشد شبکه‌های حسگر در کاربردهای گسترده‌ای از جمله پزشکی و سازمان‌های بهداشت و درمان منجر شده است. از سوی دیگر، افزایش بیماری‌ها و هزینه‌های درمانی ناشی از آن، نیاز به راهکارهایی برای مقابله با این چالش‌ها را به وجود آورده است. یکی از این راهکارها، استفاده از شبکه‌های حسگر بی‌سیم بدنی (WBAN) است. این شبکه‌ها شامل چندین حسگر الکترونیکی کوچک هستند که به بدن انسان متصل می‌شوند و به‌طور خاص به نظارت بر مشکلاتی نظیر فشار خون، قند خون، حرکات اندام و غیره می‌پردازند و اطلاعات را به یک هماهنگ‌کننده ارسال می‌کنند. این حس‌گرهای کوچک اطلاعات مربوط به سلامت را جمع‌آوری کرده و با پزشکان یا سرورهای پزشکی ارتباط برقرار می‌کنند، به‌طوری‌که امکان تجزیه و تحلیل و نظارت بر پارامترهای سلامتی بیمار فراهم می‌شود. توسعه فناوری شبکه‌های حسگر بی‌سیم بدن از سال ۱۹۹۵ آغاز شد و ایده آن از تکنولوژی WPAN، شبکه‌های بی‌سیم شخصی ناحیه‌ای که در نزدیکی و اطراف بدن انسان عمل می‌کند، الهام گرفته شده است. حدود شش سال بعد، اصطلاح (BAN) به سیستمی اشاره کرد که به‌طور کامل در داخل و روی بدن انسان قرار دارد.