در متون کهن زبان فارسی، واژۀ ذوراش به صورت مرکب از ع ص مرکب به کار رفته است. این ترکیب به عنوان صفتی برای شتر استفاده می‌شود و بر ویژگی خاصی از این حیوان دلالت دارد. کاربرد این قالب واژگانی نشان‌دهندهٔ دقت و غنای ادبی در توصیف موجودات در متون تاریخی است.
این واژه در اصل به معنای شتر بسیار موی یا شتر پُرپشم است. این توصیف حاکی از آن است که شتر مورد نظر دارای پوشش ضخیم و انبوهی از پشم بوده که احتمالاً آن را برای زندگی در آب و هوای سرد یا مناطق کوهستانی مناسب می‌ساخته است. چنین توصیفاتی در ادبیات گذشته، نه تنها برای بیان ویژگی‌های ظاهری، بلکه برای اشاره به ارزش و کاربردهای عملی حیوانات نیز به کار می‌رفته است.
بنابراین، جملۀ جملٌ ذوراش نمونه‌ای از ایجاز و ظرافت ادبی در توصیف طبیعت است که با دقتی واژگانی، تصویری گویا از یک شتر خاص را در ذهن خواننده ترسیم می‌کند. حفظ و بررسی چنین واژه‌هایی برای درک بهتر زیبایی‌شناسی و دامنۀ لغوی زبان فارسی در ادوار مختلف تاریخی از اهمیت بالایی برخوردار است.