دوشیدنی

لغت نامه دهخدا

دوشیدنی. [ شی دَ ] ( ص لیاقت ) لایق و سزاوار دوشیدن. درخور دوشیدن. || حیوان شیرده. ( ناظم الاطباء ). گاو. گوسفند و بز و جز آن که از آن شیر دوشند. دوشا. دوشائی. دوشایی:
دگر چارپایان دوشیدنی
ز گستردنی و ز پوشیدنی.فردوسی.مر او را ز دوشیدنی چارپای
ز هر یک هزار آمدندی بجای.فردوسی.رجوع به دوشیدن شود.