واژه‌ی دحیا در فرهنگ‌های لغت به‌عنوان نامی برای زعفران ثبت شده است. این اصطلاح در متون کهن فارسی و منابع تاریخی گیاه‌شناسی ایران به‌کار رفته و نشان‌دهنده‌ی غنای زبان فارسی در حوزه‌ی نام‌گذاری گیاهان دارویی است. برای نمونه، در کتاب تحفه‌ی حکیم مؤمن که از متون معتبر طب سنتی به‌شمار می‌رود، به‌روشنی به این معنا اشاره شده است. زعفران که با نام علمی Crocus sativus شناخته می‌شود، از دیرباز در ایران به‌عنوان گران‌بهاترین ادویه و گیاه دارویی کشت می‌شده است. کاربرد واژه‌ی دحیا در متون قدیمی، علاوه بر نشان‌دادن پیشینه‌ی کشت و استفاده از این گیاه، گویای توجه حکمای ایرانی به ثبت دقیق خواص دارویی گیاهان در منابع مکتوب است. این امر نقش مهمی در حفظ و انتقال دانش گیاه‌شناسی و طب سنتی ایران به نسل‌های بعدی ایفا کرده است. امروزه اگرچه واژه‌ی زعفران جایگزین مصطلح دحیا شده است، اما مطالعه‌ی چنین واژه‌هایی در متون تاریخی، برای پژوهشگران حوزه‌ی زبان‌شناسی، تاریخ علم و گیاه‌شناسی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. این مطالعات نه‌تنها درک بهتری از تحول زبان فارسی ارائه می‌دهد، بلکه بر عمق تمدن کشاورزی و پزشکی ایران زمین نیز صحه می‌گذارد.